Het inpakavontuur

Met nog minder dan een week te gaan, wordt het tijd dat mijn koffer zich gaat vullen. Die koffer staat echter nog steeds leeg op dezelfde plek als twee weken geleden. Dat inpakavontuur is dus nog niet echt van start gegaan, maar mijn vertrek komt steeds dichterbij. Mijn vertrek wordt ook steeds concreter, mijn visum had ik al in huis, maar nu weet ik ook wie mijn kamergenootje (roommate) gaat worden in Diehm Hall room 109. Ze heet Hope, is streng christelijk en ze zingt in een gospelkoor. Ongeveer mijn tegenpool, maar volgens mij een ontzettend aardig meisje (bovendien brengt ze een televisie en magnetron mee, dus dat is heel erg fijn).

Deze laatste week hoef ik (gelukkig) niet meer te werken in de ijskoude groentefabriek. Afgelopen vrijdag heb ik afscheid genomen van mijn pizzalijncollega's en is de voorbereiding echt begonnen. Hoewel, ik ben meer druk met andere dingen, maar het gaat wel steeds meer kriebelen. Ik besef nu dat ik sommige mensen een jaar lang niet meer ga zien en dat is toch wel gek. Bovendien zal ik zondag mijn (voorlopig?) laatste wedstrijd op het kunstgras van Alkmaar spelen en ook dat ga ik wel missen. Gelukkig wacht er een ontzettend leuk team op me in Millersville, dus aan hockey geen gebrek.

Mijn nieuwsgierigheid wint het van de zenuwen en ik heb onwijs veel zin om te vertrekken. Waarschijnlijk wordt het inpakken van mijn koffer een grotere uitdaging dan de reis zelf, dus daar moet ik maar vlug aan beginnen. En als alles dan ingepakt is, het vliegtuig op tijd vertrokken en de trein mij naar de juiste bestemming brengt, kunnen jullie het volgende verslag verwachten vanuit The States!